O allo.

Denominación:

Coñécese co nome de allo, allos e allo branco, aínda que o seu nome científico ou latino é Alliumsativum. Pertence á familia das Liliáceas, entre as que tamén atopa a cebola, o espárrago ou o porro.

Orixe. O allo, procedente do centro e sur de Asia dende onde se propagou á área mediterránea e de aí ao resto do mundo, onde se cultiva dende hai miles de anos. Uns 3.000 anos a. C., xa se consumía en ala India e en Exipto. A finais do século XV os españois introduciron o allo no continente americano.

Variedades:

Allo branco ou común: trátase dunha variedade rústica, resistente, carnosa e de maior tamaño que o allo morado.

Allo rosado ou morado: o nome desta variedade débese ao aspecto da súa cuberta. Consérvanse peor que os allos brancos.

Allo ou allo tenro:é a planta nova que adoita atoparse a finais de inverno e principios de primavera. Son coñecidos polos revolvidos de allos.

¿Cando o atopamos e en qué condicións?

Podemos atopalo en calquera época do ano. Non ten unhas condicións de desenvolvemento moi estritas, aínda que é curioso que en climas fríos o sabor é máis picante. O desenvolvemento vexetativo desta planta ten lugar a temperaturas superiores aos 0ºC, podéndose desenvolver ata os 40ºC sempre e cando o chan teña suficiente humidade.

O mellor exemplar e a súa conservación.

Á hora de escoller un allo, o conveniente é que sexa compacto e pesado, xa que cando o notamos oco vén a dicir que non é tenro.

Os allos deben gardarse en lugares frescos, secos e ventilados, de forma trenzada para evitar que se esborrallen. Se en vez de gardar as cabezas de allo enteiras, optamos por separar os dentes de allo, pódense gardar sen pelar nun bote con buratos, ou pelados no frigorífico nun frasco de cristal cheo de aceite que cubra todos os dentes de allo.

Características nutritivas

Dentro do grupo das hortalizas, o allo é unha das que maior contido enerxético achega. Isto débese ao seu elevado contido en proteínas (5,3%)e hidratos de carbono (23%), en comparación con outras hortalizas. Aínda así, este non é un dato que deba alarmarnos, xa que a cantidade de allos que se consume nun prato non é equivalente, nin moito menos, á doutras hortalizas. Por iso, a achega enerxética desta hortaliza non debe preocuparnos.

Minerais e vitaminas: Pero, aínda así, é un alimento moi rico en elementos minerais (potasio, fósforo, magnesio, cinc e iodo) e vitaminas, das que destacan as do complexo B, como la B1, B3, B6, e as vitaminas C e E (aínda que estas últimas en menor proporción).

Pero o realmente interesante do allo vén determinado polo seu contido en substancias de natureza azufrada, que confiren certas propiedades saudables ao allo. Ademais de ser as responsables de aroma e sabor característico deste alimento.

Beneficios.

O allo é moi rico en sales minerais, xofre, encimas e vitaminas. Ademais ten adxudicadas moitas propiedades na medicina popular que non sempre se comprobaron cientificamente:

Antibiótico: O allo cru ten propiedades antisépticas, funxicidas, bactericidas e depurativas. Axuda a combater un bo número de fungos, bacterias e virus.

Cardiosaludable: O consumo frecuente de allo favorece a vasodilatación, aumento do diámetro dos vasos sanguíneos, polo que o sangue flúe con máis facilidade e diminúe a tensión arterial, mellorando así a circulación sanguínea. Pero ademais o seu consumo habitual relaciónase coa diminución dos niveis de colesterol en sangue.

Anticanceríxeno: parece ser que lle consumo regular de allo cru ou cociñado reduce o risco de padecer cancro de colon e estómago.

Medicina popular: ao longo da historia, os allos utilizáronse con innumerables fins. Aínda que os principais beneficios estudados e demostrados son os anteriormente mencionados, podemos citar outros tamén coñecidos:

Remedio contra a artrose.

Antiséptico, ata tal punto que se utilizaba en enfermos de peste.

Aumento da potencia sexual.

Estimulante do apetito.

¿E se nos pasamos?

Ao igual que dixemos que comunmente o allo utilizouse como estimulante do apetito, naqueles individuos que sofren do estómago ou teñen hipoclorhidria (diminución da secreción de ácido gástrico), o consumo de allo cru ou frito pode dar sensación de ardor.

Ademais, para calquera persoa, o consumo excesivo de allo cru pode dar lugar á aparición de ardor de esófago, ou mesmo dermatite de contacto se se subministra por vía tópica.

Tendo en conta os efectos anticoagulantes que citamos anteriormente, é preciso evitar o seu consumo excesivo se se toman fármacos anticoagulantes, se se sofren hemorraxias ou se vai ser sometido a unha operación cirúrxica. Por outra banda, durante o embarazo e a lactación recoméndase non consumir cantidades esaxeradas.

¿E que máis?

O que suscita o seu característico olor e sabor é a presenza de compoñentes azufrados, e que poden provocar mal alento despois de comer allo, pero hai uns cantos remedios caseiros para combatelo se tomamos allo:

Beber zume de limón recén espremido.

Morder perexil ou fiuncho.

Tomar unha cullerada de mel.

Beber un vaso de leite ou de viño tinto.

Tragar un cravo enteiro.

Modo de preparación e emprego

Allo seco: utilízase con menos frecuencia que o allo tenro, xa que ten un sabor e olor moi forte.

Allo tenro: atópase no mercado de primavera e utilízase de forma habitual en ensaladas ou salteados, xa que ten un aroma e sabor moito máis sutil.